نشسته شمر روی سینه عمو جانم
تاریخ انتشار: ۱ مرداد ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۲۹۲۲۱۹
همزمان با فرارسیدن ماه محرم، متناسب با عزاداری هیأتهای مذهبی در هر روز این دهه، بسته مقتل به همراه صوت روضه، زمینه، واحد و شور متناسب هرروز تقدیم میشود.
در پنجمین شب و روز ماه محرم در هیأتهای مذهبی به عزاداری برای شهادت عبدالله بن الحسن (ع) پرداخته میشود.
خلاصهای از مقتل شهادت این کودک کربلا ارائه میشود:
حضرت عبدالله، فرزند امام حسن علیهالسلام و برادر حضرت قاسم بنالحسن است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
در زمان شهادت حضرت، اختلاف است. بعضی نقل کردهاند وقتی امام علیهالسلام با اهل حرم و با اولاد و دختران خود وداع کرد، عبدالله یتیم امام حسن علیهالسلام فرمایشات عمو را میشنید که میفرمود: «ای بانوان! دیگر مرا نمیبینید و صدای مرا نمیشنوید؛ زیرا میروم و دیگر برنمیگردم.»
عبدالله به دنبال عمو روانه شد و با حالت گریان میگفت: «به خدا قسم من از عموی خود جدا نمیشوم.»
بعضی گفتهاند زمانی که سیدالشهدا علیهالسلام هنوز توان نبرد داشت، شمر ملعون با جمعی از دشمنان، ایشان را در گودال قتلگاه محاصره کردند و هرکدام به گونهای به آن حضرت حمله ور شدند که طفلی که از خیمههای امام علیهالسلام ناظر صحنه بود، به سرعت خود را به امام رساند. سیدالشهدا خطاب به خواهرش زینب سلامالله علیها گفت: «او را بازگردان.»
زینب آمد تا وی را به خیمه بازگرداند؛ لیکن او به شدت مقاومت کرد و از امام جدا نمیشد.
بعضی نیز گفتهاند زمانی که ابی عبدالله علیهالسلام از اسب به زمین افتاد و هنوز مشغول نبرد پیاده بود که برای رفع خستگی، اندکی ایستاد. لشکر هم چند دقیقه صبر کردند ولی با نهیب شمر ملعون دوباره بر آن حضرت حملهور شدند و محاصرهاش کردند. در این حال عبدالله بن حسن علیهالسلام که خُردسال بود از خیمه خارج شد. حضرت زینب علیها سلام دوید و دستش را گرفت، اما هرچه خواست او را در خیمه نگه دارد، عبدالله آرام نمیگرفت و راضی نمیشد و میگفت: «به خدا دست از عمویم برنمیدارم. هر جا که او رفته، من هم میروم.»
صدای شیون از حرم بلند شد. امام علیهالسلام که بر اثر عطش و جراحات و سختی نبرد، دچار ضعف شده بود، روی خاک نشست. عبدالله دستش را از دست عمّه کشید و دوان دوان خود را به عمو رساند. وقتی رسید که دید ابجر بن کعب از بالای زین خم شده با شمشیر قصد قتل عمویش را دارد. فریاد زد و فرمود: «وَیْلَکْ یَابْنَ الْخَبیثَهُ، أتَقْتُلُ عَمِّی؟ وای بر تو ای حرامزاده! آیا میخواهی عموی مرا بکشی؟»
آن نانجیب شمشیر را فرود آورد و به دست عبدالله رسید و دستش قطع شد و به پوست آویخت. عبدالله فریاد کشید: «یااُمَّاه» ای مادرم و بعد گفت: «عموجان! مرا دریاب.» امام علیهالسلام او را در آغوش کشید و به سینه چسباند و فرمود: «فرزند برادرم! بر آنچه پیش میآید صبر کن. این سختیها را به حساب خدا بگذار و خدا تو را به پدران صالحت ملحق میسازد.»
امام دست خود را به سوی آسمان بلند کرد: «پروردگارا! باران را از اینان دریغ بدار و برکات زمینت را از اینها باز دار. پروردگارا! اگر تا هنگام مرگ آنها را مهلت داده و بهرهمند میسازی، بین آنها تفرقه بینداز و هر کدام را به راهی جداگانه بدار و سردمداران را هرگز از اینها راضی مدار؛ چرا که اینها ما را دعوت کردند تا که یاریمان کنند. سپس بر ما دشمنی کردند و ما را کشتند.»
حرمله ملعون، تیری به طرف او رها کرد و آن تیر، عبدالله را در حالی که در دامن عمو بود، ذبح کرد و در همان حال جان داد. در زیارت ناحیه مقدسه آمده است: «السلام علی عبدالله بن الحسن بن علی الزکی» و سپس بر قاتل او به نام «حرمله بن کاهل الاسدی» نفرین شده است. عبدالله در آغوش امام حسین(ع) جان داد و بدن او نیز همراه با پیکر سیدالشهدا (ع) زیر سم اسبان رفت.
منابع:
لهوف، سید بن طاووس
ارشاد ج ۲، شیخ مفید
معالی السبطین
تاریخ طبری
منتخب، طریحی
در ادامه اشعاری به مناسبت روز پنجم محرم تقدیم میشود:
فاصلهها ـ حجتالاسلام جواد محمدزمانی
گفت رنجور دلش از اثر فاصلههاست
آن که دلتنگ رسیدن به همه یکدلههاست
از چه در خیمه بماند اگر او میداند
چشم در راه غزالان حرم آبلههاست؟
آفتاب است که از زین به زمین افتادهست!
شیهه اسب یقیناً خبر از زلزلههاست
نه که هنگام نماز است، عمو در سجدهست
نکند وقت به پا داشتن نافلههاست؟
این طرف محفل پر اشکترین زمزمههاست
آن طرف مجلس پر شورترین هلهلههاست
به یتیمی ز نوک تیر، محبّت کردن
جلوه بارزی از خُلق خوش حرملههاست!
خواستند آینه باغ شقایق باشد
سینهای که پر آواز پر چلچلههاست
علی مشهوری ـ نشسته شمر روی سینه عموجانم
بگو چه کار کنم بر لب آمده جانم
نشسته شمر روی سینه عموجانم
ببخش عمه که دست تو را رها کردم
تو را به فاطمه سوگند برنگردانم
به من بگو چه بلایی سر تو آمده است
از این که دیر رسیدم پیشمانم
عصا و تیر و ثنان یا که نیزه و شمشیر
سپر به پیش کدامین شوم نمیدانم
کدام زخم بشویم به اشک
ما بین هزار و نهصد و پنجاه زخم حیرانم
من از کنار تو جای دگر نخواهم رفت
غروب در بغلت زیر سم اسبانم
منبع: قدس آنلاین
کلیدواژه: ماه محرم امام علیه السلام
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.qudsonline.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «قدس آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۲۹۲۲۱۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
سلامتی و طولانی عمر در حکومت امام زمان(عج)
پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب به انتشار مطلبی پیرامون ریشه کنی فقر اقتصادی در زمان حکومت امام زمان علیه السلام پرداخته که تقدیم علاقهمندان میشود:
سلامتی یکی از نعمتهای است که قدر آن به درستی دانسته نمیشود و بشر تا زمانی که از آن برخوردار است، نسبت به آن بی توجه می باشد و شاکر این نعمت بزرگ نیست. همانطور که در روایت نبوی به این حقیقت اشاره شده است: « نِعْمَتَانِ مَکْفُورَتَانِ الْأَمْنُ وَ الْعَافِیَةُ[۱] دو نعمت است که قدر آن دانسته نمی شود امنیت و عافیت.»
یکی از گرفتاریهای بشر در عصر کنونی بیماریهایست که منشأ تعدادی از آنها دست ساز جریانهای ضد بشری و زیست محیطی و برخی بخاطر تغییر سبک زندگی انسانها است که به همراه دیگر عوامل باعث شیوع و حتی پدید آمدن بیماری های جدیدی در بین انسانها شده است.
در عصر حکومت امام زمان(عجل الله تعالی فرجه) به خاطر پیشرفت علم از یک طرف و نابودی جریانهای ضد بشری و تصحیح سبک زندگی انسانها در امور مادی و معنوی باعث افزایش طول عمر انسانها خواهد شد و امید به زندگی در آن عصر، به شدت افزایش می یابد. همانگونه که از امیرالمؤمنین(علیه السلام) نقل شده است: « فیَبْعَثُ المهْدِیُّ (علیه السلام) اِلی أُمَرَائِهِ بسائرِ الأمْصارِ بالعَدْلِ بینَ النَّاسِ و یذهب الرّبا و الزّنا، و شرب الخمر و الرّیاء، ...و تطول الأعمار[۲] پس مهدی (علیه السلام) فرماندهان خود را به سائر شهرها میفرستد و دستور رعایت عدل در بین مردم ... و ربا و زنا و شراب خواری و ریا از بین می رود ...و عمرها طولانی شود.»
در نتیجه عصر حکومت امام زمان(عجل الله تعالی فرجه)، عصر سلامتی و طول عمر انسان است تا در سایه این عمر طولانی خویش، به بندگی خدا پرداخته و بشر زندگی عاری از ناخوشیها را تجربه بنماید.
پی نوشت:
[۱]. ابن بابویه، محمد بن علی، الخصال، جامعه مدرسین - قم، چاپ: اول، ۱۳۶۲ش، ج۱ ؛ ص۳۴.
[۲]. مقدسی شافعی سلمی، یوسف بن یحیی، عقد الدرر فی أخبار المنتظر (عج)، مسجد مقدس جمکران، سوم، ۱۴۲۸ ه.ق، ص۲۱۱